COVID-19 pnömonisi nedeniyle yoðun bakým ünite-sinde takip edilen olgularda taburculuk sonrasý Pul-moner Rehabilitasyon (PR) uygulama gerekçelerinin baþýnda yoðun bakýmda edinilmiþ kas güçsüzlüðü, yoðun bakým sonrasý sendrom (PICS), psikolojik dis-fonksiyon, vücut kompozisyonu deðiþiklikleri yer al-maktadýr. Pandemi sürecinde yüz yüze PR uygulama-larýndaki kýsýtlýlýklar tele-PR’ yi öne çýkarsa da, PR için uygun hasta profili hala bilinmiyor. Bu olgu serisinde YBÜ sonrasý yönlendirilen beþ olguda video konfe-rans aracýlý tele-PR yüz yüze formatla hibrid olarak uygulanmýþtýr. Ayaktan PR ünitesinde ilk ve son deðer-lendirmeler ile ilk iki egzersiz seansý yapýldýktan sonra video konferans yöntemiyle programa devam edildi. Toplam 18 seans sonunda nefes darlýðý algýsýnda azalma, egzersiz kapasitesinde ve kas kuvvetinde artýþ oldu. COVID-19 iliþkili yorgunluk þiddetinde azalma saptandý.

Muscle weakness acquired in intensive care, post-intensive care syndrome, psychological dysfunction and changes in body composition are the main rea-sons cited in Pulmonary Rehabilitation (PR) applica-tions after discharge in cases followed up in the in-tensive care unit (ICU) due to COVID-19 pneumonia. Although the limitations of face-to-face PR applica-tions during the pandemic have made tele-PR more common, the appropriate patient profile for PR is still unknown. In this case series, video conferencing-mediated tele-PR was applied as a hybrid approach and compared with PR in a face-to-face format in five cases referred after ICU. After the initial and final evaluations and the first two exercise sessions were performed in the outpatient PR unit, the program was continued via a video-conferencing method. At the end of the total 18 sessions, a decrease was noted in the perception of dyspnea, and an increase in exer-cise capacity and muscle strength. A decrease in the severity of COVID-19-related fatigue was also noted.

Coronovirüs 2019 (COVID-19), çoklu organ yetmezliði ve ölümle sonuçlanabilen bir solunum sistemini enfeksiyonudur. COVID-19 hastalarýnda, proteinüri, yüksek kan üre, plazma kreatinin, ürik asit ve d-dimer seviye-leri böbrek disfonksiyonu olarak bildirilmiþtir. Kýrk dokuz yaþýnda erkek hasta, COVID-19 pnömonisi ve solunum yetmezliði tanýlarý ile yoðun bakýma kabul edildi. Olgunun yoðun bakým takibinde, elektrolit dengesizliði ve böbrek yetmezliði geliþmeksizin diabetus insipitus (DI) tespit edildi. Hastanýn santral DI etyolojisi açýsýndan çekilen kontrastlý beyin ve hipofiz MR görüntülemesi normal olarak deðerlendirildi. Hastanýn aldýðý tedavilerde, poliüriye neden olacak ilaç yoktu. Kan test-lerinde elektolit dengesizliði tespit edilmedi. Hastada nefrojenik DI' a neden olabilecek baþka bir bulgu ve hastalýk tespit edilmedi. Bu olgu sunumu, COVID-19 enfeksiyonuna baðlý görülen nefrojenik DI olmasý açýsýndan litaratürdeki ilk sunumdur. Aðýr COVID-19 hastalarý ve DI iliþkisinin ortaya konulmasý için daha çok çalýþmaya ihtiyaç vardýr.

Coronavirus disease 2019 (COVID-19) usual-ly presents as a respiratory infection, and may progress to multiple organ failure and eventually death. In COVID-19 patients, kid-ney dysfunctions reported proteinuria, ele-vated markers of blood urea nitrogen, plasma creatinine, uric acids, and D-dimer. We present here the case of a 49-year-old male who was admitted to the intensive care unit (ICU) with COVID-19 pneumonia and respiratory failure. Diabetes insipidus (DI) developed during intensive care follow-up without electrolyte imbalance or kidney failure. A contrast-enhanced brain and pitu-itary MRI was performed to identify the eti-ology of the central DI, but revealed no pathological findings. The drugs used to treat our patient had no polyuria side ef-fects. No electrolyte imbalance was identi-fied from a blood test of our patient, and there were no findings of other diseases in the differential diagnosis that could lead to nephrogenic DI. We present here a case of COVID-19 infection complicated by nephrogenic diabetes insipidus, given the lack of reports in literature indicating the occurrence of diabetes insipidus alongside COVID-19 infection.

Coronavirus hastalýðý 2019 (COVID-19) sýrasýnda çeþitli radyolojik bulgular tespit edilebilir. COVID-19 sonrasý radyolojik olarak akciðer kanserini düþündü-ren kalýn duvarlý kaviter lezyonu olan orta yaþlý bir hastayý sunuyoruz. Hastamýzda kaviter akciðer lezyon-larýnýn etiyolojik faktörlerinden bir çoðu araþtýrýldý ve herhangi spesifik bir neden bulunamadý. Ampirik ikili antibiyotik tedavisi sonrasý kontrol toraks bilgisayarlý tomografisinde kaviter ve nodüler lezyonlarýn tama yakýn gerilediði gözlendi. Bu nedenle hastamýzýn kavitesini COVID-19'un geç bir komplikasyonu ola-rak deðerlendirdik ve ayrýca COVID-19 enfeksiyonu sonrasý hastalarýn klinik verileri ve laboratuvar deðer-lerinin yaný sýra radyolojik bulgularý ile de izlenmesi-nin önemini vurguladýk.

Various radiological findings have been detected associated with SARS-CoV-2 (COVID-19). We pre-sent here a middle-aged patient with a thick-walled cavitary lesion resembling lung cancer radiologically after COVID-19. Most of the etiological factors for cavitary lung lesions were investigated, and no specif-ic cause was found. After empirical dual antibiotic treatment, the cavitary and the nodular lesion were observed to regress almost completely in control thorax computed tomography. For this reason, we considered the cavity of our patient as a late compli-cation of COVID-19 and also we advocate the im-portance of monitoring patients with clinical data and laboratory values as well as radiological findings after contracting COVID-19.

Yeni koronavirüs hastalýðý (COVID-19) derin ven trombozu (DVT) ve pulmoner emboli (PE) sýklýðýnda artýþ ile iliþkilendirilen koagülopati ile dikkat çekmiþtir. Bu olgu sunumunda hafif COVID-19 sonrasý saptanan bilateral yaygýn PE olgusu tartýþýlmýþtýr. Elli yedi yaþýnda, eforla artan nefes darlýðý þikayetiyle polikliniðimize baþvurdu. Dokuz yýl önce PE geçirmiþ, genetik bir risk faktörü saptanmamýþtý. Dört buçuk ay önce COVID-19 tanýsý konulmuþ, hafif semptomlar ile düzelmiþti. Daha sonra dört kez efor dispnesi nedeniyle polikliniðimize baþvurmuþ, diðer nedenler dýþlanmýþ, yüksek d-dimer düzeyleri nedeniyle çekilen iki toraks bilgisayarlý tomografi anjiyografi (BTA) ve perfüzyon sintigrafisinde emboli saptanmamýþtý. Uzun süre devam edilen PE profilaktik tedavisi 33 gün önce kesilmiþti. D-dimer düzeyinde artýþ nedeniyle yeniden BTA çekilen hastada bilateral ana pulmoner arterlerde trombüs saptandý. Sonuç olarak, hafif COVID-19 hastalýðý geçiren hastalarda dahi, devam eden semptomlar, yüksek D-dimer düzeyleri ve daha önceki PE öyküsü; daha uzun süren COVID-19 koagülopatisi için uyarýcý olabilir.

COVID-19 coagulopathy has gained attention due to the strikingly high prevalence of deep vein thrombosis (DVT) and pulmonary embolism (PE). We describe here a case of bilateral PE preceded by mild COVID-19 contracted 4.5 months earlier in a male patient who presented to the outpatient clinic with exertional dyspnea. The patient had developed PE 9 years earlier, when no underlying genetic factor was detected. In the 4.5 months after contracting mild COVID-19, he presented four times with exertional dyspnea and a thorax computer tomography angiography (CTA) on two occasions and one perfusion scintigraphy revealed no embolism. Based on his high D-dimer values, his symptoms and his history of PE, he was placed on prolonged PE prophylaxis, which was stopped 33 days ago, and at that time, CTA revealed extensive bilateral PE. In conclusion, an unusually longer activation in COVID-19 coagulopathy may co-exist in patients with a history of previous PE, ongoing symptoms and increased D-dimer levels, irrespective of the COVID-19 severity.

COVID-19 pandemisinin baþlangýcýndan bu yana, artan kanýtlar, enfekte hastalarýn yüksek bir trombotik komplikasyon insidansý sergilediðini göstermektedir. Covid-19' da solunum semptomlarý baskýn olsa da, COVID-19' lu hastalarda ekstrapulmoner tutulum da olabilir.

Since the onset of the COVID-19 pandemic, there is increasing evidence that infected patients exhibit a high incidence of thrombotic complications. Although respiratory symptoms are dominant in COVID-19, those with the condition may have extrapulmonary involvement.

Pulmoner arteriyel hipertansiyon (PAH) ilerleyici ve güçten düþürücü bir hastalýktýr. Spesifik ilaçlar, nitrik oksit, endotelin ve prostasiklin yollarýný hedeflemektedir. Oral ilaçlar genellikle düþük riskli hastalarda uygulanýrken, yüksek riskli hastalarda, özellikle WHO fonksiyonel sýnýf IV olanlarda veya oral ilaçlarýn terapötik hedeflerine ulaþamayanlarda, parenteral prostanoidler önerilmektedir. Selexipag, selektif bir prostasiklin (PGI2) reseptörü agonistidir. Treprostinil bir prostasiklin analoðudur. Oral seleksipag’dan subkutan (SC) treprostinile geçiþ için standart bir kýlavuz yoktur. Ýdiyopatik PAH'lý bir hastada bu geçiþe baþarýlý bir yaklaþým tanýmladýk. Klinik uygulamada faydalý bir rehber olabilecek 8 günlük bir protokol sunuyoruz. Oral seleksipag'ýn SC treprostinile tahmini eþdeðer dozlarý günde iki kez 200 µg = 5 ng/kg/dk'dýr. Geçiþten sonra semptomlarda, serum B tipi natriüretik peptit seviyelerinde, oksijen satürasyonunda ve ekokardiyografik parametrelerde iyileþmeler oldu.

Pulmonary arterial hypertension (PAH) is a progressive and debilitating disorder. Specific medications target the nitric oxide, endothelin and prostacyclin pathways. Oral medications are usually administered in low-risk patients, while parenteral prostanoids are recommended for those at high risk, especially those with a WHO functional class of IV or those in whom the therapeutic goals of oral medications were not achieved. Selexipag is a selective prostacyclin (PGI2) receptor (IP receptor) agonist, while Treprostinil is a prostacyclin analog. There are no standard guidelines directing the transition from oral selexipag to subcutaneous (SC) treprostinil. We describe here a successful approach to this transition in a patient with idiopathic PAH, proposing an 8-day protocol that may serve as a useful guide in clinical practice. The estimated equivalent doses of oral selexipag to SC treprostinil is 200 µg twice daily = 5 ng/kg/min. Following the transition, the patient experienced improvements in symptoms, serum B-type natriuretic peptide levels, oxygen saturation and echocardiographic parameters.

Pulmoner alveolar proteinozis, proteinler ve lipitlerden oluþan yüzey aktif maddenin alveollerde birikmesiyle karakterli nadir görülen bir interstisyel akciðer hastalýðýdýr. Yarým asrý aþkýn süredir kullanýlan ve günümüzde de altýn standart tedavi kabul edilen Tam Akciðer Lavajý (TAL) protokolleri merkezlere göre deðiþmekte standart bir lavaj tekniði bulunmamaktadýr. Alveoler boþluðun mekanik yýkamasýnýn esas olduðu TAL uygulamalarýmýzda kullandýðýmýz manuel vibrasyon yöntemi yerine kullanarak gözlemsel olarak daha iyi sonuç aldýðýmýz, hastanýn göðüs kafesini güçlü ve ritmik hareketlerle titreþtiren, teknoloji gerektirmeyen bir yöntemi bu olgu sunumunda tanýmlamayý amaçladýk. Bu olgu sunumumuzda ayrýca, hipoksemi derinleþmeden derlenme odasýnda uygulanacak CPAP tedavisiyle yoðun bakým yatýþýnýn önleyebileceðine dikkat çekmeyi amaçladýk. Sonuçta olgu sunumumuz, TAL tekniðine eklenmek üzere tariflediðimiz kolay eriþilebilir ve uygulanabilir olan vibrasyon yöntemiyle daha fazla akciðer alanýnýn lavaja katýldýðýný, postoperatif derlenme sýrasýnda uygulanacak CPAP desteði ile TAL sonrasý hastalarýn yoðun bakýma yatýþlarýnýn azalabileceði yönündeki gözlemlerimizi içermektedir.

Pulmonary alveolar proteinosis is a rare interstitial lung disease that is characterized by an accumulation of surfactant composed of proteins and lipids in the alveoli. Whole Lung Lavage (WLL) protocols, which have been used for more than half a century and are still considered the optimum approach, vary according to centers, and there is no standard lavage technique. In this case report we describe a method that does not require technology in which the patient's chest is vibrated with strong and rhythmic movements, using it instead of the manual vibration method used in our WLL applications for the mechanical washing of the alveolar space. In this case report, we also draw attention to the fact that intensive care hospitalization can be prevented by CPAP treatment in the recovery room before hypoxemia deepens. In conclusion, our case report shows that more lung areas can be included in the lavage through the addition of the easily accessible and applicable vibration method that we describe to the WLL technique. The study also reports on our observations that CPAP support applied during postoperative recovery can reduce the hospitalization of patients in intensive care after WLL.

Akciðerlerde yaygýn milier görünüm daha çok tüberküloz, sarkoidoz ve pnömokonyozlarda gözlenir. Bazý kanserlerin akciðere hematojen metastazlarý da, nadiren milier görünüm yapabilir. Biz milier daðýlým gösteren ve bronkoskopi ile taný koyduðumuz bir primer akciðer adenokarsinomu olgusunu sunduk.

Diffuse miliary lesions in the lungs are mostly observed in tuberculosis, sarcoidosis and pneumoconiosis, while hematogenous metastases of some cancers of the lung may rarely have a miliary appearance. We present here a case of primary lung adenocarcinoma with miliary lesions and diagnosed by bronchoscopy.

Ýnterstisyel akciðer hastalýklarýnýn (IAH) %2-3'unun ilaçlara baðlý olduðu ve ilaca baðlý akciðer hastalýklarýnýn %70'inin IAH'dan olduðu kabul edilmektedir. Elli bir yaþýnda kadýn hasta 3 yýldýr bipolar bozukluk için aripiprazol kullanmakta ve 2 yýldýr astým tedavisi görmekteydi. Hastanýn kliniði, solunum fonksiyon testinde (SFT) restriktif patern olmasý, azalmýþ karbon monoksit difüzyon testi, laboratuvar sonuçlarý, radyolojik bulgularý ve biyopsi ile IAH düþünüldü. Olasý etiyolojiler: enfeksiyon, aspirasyon, kalp yetmezliði, evcil hayvan besleme durumu, tehlikeli solunum maddelerine maruziyet dýþlandý. Þüpheli ilaç kesilerek, oral kortikosteroid tedavisi baþlandý. Ýlaç tedavileri ile akciðer toksisitesi geliþebilir. Ýlaç öyküsü ayrýntýlý olarak sorgulanmalý ve þüphe durumunda derhal kesilmelidir. IAH nadir görülür; ilaçtan þüphelenilmez de devam edilirse hastalýk kronikleþebilir ve solunum yetmezliðine ilerleyebilir. Hastalýkla ilgili farkýndalýðý artýrmak için bu olguyu sunmaya amaçladýk.

It is accepted that 2–3% of interstitial lung diseases (ILD) are due to drugs, and that 70% of drug-induced lung diseases are due to ILD. We present here the case of a 51-year-old female patient who had been taking aripiprazole for bipolar disorder for 3 years and had been undergoing asthma treatment for 2 years. ILD was considered based on the patient's clinic, a restrictive pattern in the pulmonary function test (PFT), a decreased carbon monoxide diffusion test, laboratory results, radiological findings and biopsy. The possible etiologies of infection, aspiration, heart failure, pet feeding status and exposure to hazardous respiratory substances were excluded. The suspected drug was discontinued and oral corticosteroid treatment was started. Lung toxicity can develop with drug treatments, and so drug history should be questioned in detail and discontinued immediately in case of any doubt. ILD is rare, and if the drug is not suspected and continued, the disease may become chronic and progress to respiratory failure. We present this case to increase awareness of the disease.

Williams-Campbell sendromu, bronþ duvarý kartilaj oluþum eksikliðinden veya tamamen yokluðundan kaynaklanan, distal hava yolu kollapsý ve bronþektaziye neden olan nadir bir sendromdur. Sendrom ilk olarak infant dönemde tanýmlanmýþ olup çocukluk döneminden itibaren, öksürük wheezing gibi obstrüktif semptomlar ve tekrarlayan pnömoniler ile seyreder. Eriþkin yaþta olgular çok nadir bildirilmiþtir. Kýrk yaþýnda erkek hasta, bir haftadýr giderek artan nefes darlýðý, öksürük, ateþ þikayetleriyle baþvurdu. On yýldýr bronþektazi tanýsý olan hastanýn yýlda birkaç kez enfeksiyon geçirme öyküsü mevcuttu. Enfeksiyon parametrelerinde yükseklik saptanan hasta enfekte bronþektazi tanýsý ile yatýrýldý. Ýnspiryumda ve ekspiryumda çekilen tomografilerde yoðun hava hapsi, ekspiryumda hava yolu kollapsý izlenen hastanýn kistik bronþiektazi etyolojisi araþtýrýldý. Galaktomannan antijeni negatifti, immünglobulin düzeyleri ve alfa 1-antitripsin deðerleri normal sýnýrlarda saptandý. Hastaya klinik ve radyolojik bulgular eþliðinde Williams-Campbell sendromu tanýsý konuldu. Antibiyoterapi sonrasý klinik yanýt alýnan hasta pulmoner rehabilitasyon programýna alýnarak akciðer nakli açýsýndan deðerlendirilmek üzere yönlendirildi. Sonuç olarak, Williams-Campbell sendromu eriþkin yaþta da taný konulabilen nadir bir sendromdur ve tüm yaþlarda bronþektazi etyolojisinin araþtýrýlmasý hasta yönetimine katký saðlayacaktýr.

Williams-Campbell syndrome is a rare condition caused by a deficiency or complete absence of bronchial wall cartilage formation, resulting in distal airway collapse and bronchiectasis. The syndrome, generally encountered first during infancy, progresses with recurrent pneumonia with such obstructive symptoms as cough and wheezing from childhood onwards, while adult cases are rarely reported. A 40-year-old male patient presented with complaints of shortness of breath, cough and fever for one week. He was hospitalized with a diagnosis of bronchiectasis exacerbation due to elevated infection parameters, when radiology revealed extensive cystic bronchiectasis, air trapping and airway collapse at expiration. After excluding other etiologies, the patient was diagnosed with Williams-Campbell syndrome in light of the clinical and radiologic findings. He was discharged following clinical response and started on a pulmonary rehabilitation program, was referred to a lung transplantation clinic. The case is representative of the set of rare adult cases showing that Williams-Campbell syndrome can be diagnosed in adulthood, and signaling that the etiology of bronchiectasis should be further evaluated in advanced ages.