Son yýllarda Akut Respiratuar Distres Sendromu (ARDS) olan hastalarda yeterli gaz deðiþimini sürdürmek için ekstrakorporeal membran oksijenasyonu (ECMO) kullanýl-maktadýr. Bu olgu sunumunun amacý, merkezimizin ECMO tedavisindeki ARDS'li bir hastada fizyoterapi ile ilgili deneyimini tanýmlamak, fizyoterapiyi desteklemek ve ta-burcu olduktan altý ay sonra hastanýn uzun dönem fonksiyonel sonuçlarýný aktarmaktýr. Burada, yoðun bakým ünitemize ARDS tanýsý ile sevk edilen ve ECMO tedavisi alan 28 yaþýndaki bir kadýn sunulmuþtur. Hasta ECMO'da iken pasif teknikleri içeren fizyoterapi uygulamalarý almýþ ve ECMO'nun ardýndan aktif bir mobilite programýna katýlmýþtýr. Taburculuk sonrasý 6. ayda hastanýn, fonksiyonel seviye, egzersiz kapasitesi, dispne, kas kuvveti, anksiyete, depresyon ve yaþam kalitesi gibi uzun dönem sonuçlarýnýn olduk-ça iyi seviyede olduðu görülmüþtür. Erken fizyoterapi ve mobilite programýna katýlýmýn bir ECMO hastasýnda kýsa ve uzun vadeli fonksiyonel iyileþmelere katkýda bulunabileceðini düþünmekteyiz.

In recent years extracorporeal membrane oxygenation (ECMO) has been used to maintain adequate gas exchange in pa-tients with Acute Respiratory Distress Syn-drome (ARDS). The aim of this case report is to share our center’s experience with physiotherapy in patients with ARDS on ECMO, to support the use of physiotherapy and to relate the long-term functional outcomes of the patient at six months after discharge. We present here the case of a 28-year-old female who was referred to our intensive care unit with a diagnosis of ARDS being supported by ECMO. While on ECMO, she received physiotherapy interventions including passive techniques, and participated in an active mobility program following ECMO. Her long-term outcomes, including functional level, exercise capacity, dyspnea, muscle strength, anxiety, depression and quality of life, assessed six months after discharge, were at a very good level. We consider that participation in the early physiotherapy and mobility program may contrib-ute to short- and long-term functional im-provements in an ECMO patient.

Trakeobronþiyal sisteme yabancý cisim aspirasyonu, çocuklarda eriþkinlere göre daha sýk görülen, ciddi sonuçlara ve hatta mortalite ve morbiditeye neden olabilen, tanýda gecikme yaþanýlan bir durumdur. Astým nedeni ile takip edilen 59 yaþýndaki kadýn hastanýn akciðer bilgisayarlý tomografisinde sol ana bronþta daralma olmasý nedeni ile yapýlan fleksible bronkoskopide yabancý cisim saptanmýþtýr. Hastaya yanlýþlýkla astým tanýsý konmuþtu.

Foreign body aspiration into the tracheobronchial system, which is more common in children than adults, can have serious consequences, leading even to mortality and morbidity, and may be diagnosed only after a delay. A foreign body was detected during a flexible bronchoscopy due to stenosis in the left main bronchus in the chest computed tomography of a 59-year-old female patient being followed up for asthma. A cinnamon stick identified in the left main bronchus was removed with rigid bronchoscopy, revealing the asthma to be a misdiagnosis.

Endobronþiyal ultrason kýlavuzluðunda transbronþiyal iðne aspirasyonu (EBUS-TBÝA) yüksek tanýsal verime sahip güvenli bir prosedürdür. Bununla birlikte, EBUS-TBÝA prosedürleri ile ilgili komplikasyonlar giderek da-ha fazla rapor edilmektedir. EBUS-TBÝA yaygýn komplikasyonlarý arasýnda, enfeksiyöz komplikasyonlar, pnömotoraks, kanama ve pnömomediasten yer almaktadýr. Komplikasyon sýklýðý çalýþmalar arasýnda deðiþmek-le birlikte komplikasyon oranlarý oldukça nadirdir (% 0.15 -% 1.44). EBUS‐TBÝA' nýn nadir komplikasyonlarýndan biri, EBUS-TBÝA'yý takiben trakeobronþiyal delinme bölgelerinde nodüler lezyonlarýn ortaya çýkmasýdýr. “Trakeobronþiyal ponksiyon bölgesi nodüler reaksiyonu" (TPNR) olarak tanýmlanýr. Bura-da, tanýsý ikisinde granülasyon dokusu, birinde malignite olan TPNR geliþen üç olguyu sunuyoruz. EBUS sonrasý nodüler lezyon ile baþvuran olguarda mutlaka biyopsi alýnma-lýdýr.

Endobronchial ultrasound-guided transbronchial needle aspiration (EBUS-TBNA) is a safe procedure with high diagnostic yield. However, complications related to EBUS-TBNA procedures are increasingly being reported. Common complications of EBUS-TBNA include infectious complications, pneumothorax, bleeding, and pneumome-diastinum. Although the frequency of complications varies among studies, complication rates are quite rare (0.15 - 1.44%). One of the rare complications of EBUS-TBNA is the appearance of nodular lesions at the tracheobronchial puncture sites following EBUS-TBNA, namely "tracheobronchial puncture site nodular reaction" (TPNR). Here, we present three cases of TPNR, two of which were diagnosed with granulation tissue and one with malignancy. A biopsy must be taken in cases presenting with nodular lesion after EBUS.

Mediyastinal leiomyomlar genellikle özefa-gus kökenlidir. Primer mediastinal leiomyom ise oldukça nadir görülmektedir. Dev primer mediyastinal leiomyomun tedavisi torasik cerrahi ile kitlenin çýkarýlmasýdýr. Bu yazýda EBUS TBÝA ile taný konulan ve trakeaya basý yapan arka mediastende leiomyomu olan olguyu sunduk.

Mediastinal leiomyomas are usually of esophageal origin, among which primary mediastinal leiomyomas are extremely rare. The current approach to the treatment of giant primary mediastinal leiomyoma involves the removal of the mass by thoracic surgery. We present here a case with leio-myoma of the posterior mediastinum that was compressing the trachea, and that was diagnosed via EBUS TBNA.

Vasküler anomaliler, embriyonik yaþamda oluþan, lenfatik ve kapiller sistemleri etkileyen patolojilerdir ve histolojik özelliklerine göre vasküler tümörler veya vasküler malformasyonlar olarak sýnýflandýrýlýrlar. Nadir görülürler ve daha çok yaþamýn ilk yýllarýnda saptanýrlar. Hemanjiyolenfanjiyomlar da lenfatik ve kapiller sistem elemanlarý içeren, benign bir vasküler tümördür. Ýnsidansý yenidoðanlarda 1/12.000 olarak bildirilmiþtir. Bugüne dek bildirilen olgular baþ bölgesi (aðýz boþluðu, orbita vs), boyun ve mediasten bölgelerindedir. Biz de bu makalede interstistiyel akciðer hastalýðý ile seyreden ve yapýlan tanýsal video yardýmlý akciðer bi-yopsisi (VATS) iþlemi sonrasýnda hemanjiyolenfanjiyoma tanýsý alan 17 yaþýnda bir erkek hastayý sunduk. Kronik bir hastalýðý olmayan ve sekiz aydýr olan öksürük ve nefes darlýðý ile polikliniðe baþvuran hastaya çekilen toraks tomografisinde interstistiyel akciðer özellikleri görülmüþ olup; VATS iþlemi sonra-sýnda hastada þilotoraks geliþti. Patoloji so-nucu hemanjiyolenfanjiyom olarak sonuçlandý.

Vascular anomalies are pathologies that occur in embryonic life that affect the lymphatic and capillary systems, and can be classified as vascular tumors or vascular malformations, according to their histological features. They are rare and are mostly detected in the first years of life. Hemangio-lymphangiomas are benign vascular tumors containing lymphatic and capillary system elements with a reported incidence of 1: 12,000 in newborns. The cases reported to date have been in the head (oral cavity, orbita, etc.), neck and mediastinum regions. We presented here a case of a 17-year-old male patient who was diagnosed with hemangiolymphangioma after a videoassisted lung biopsy (VATS) with accompa-nying interstitial lung disease. The patient, who had no history of chronic disease, pre-sented to the outpatient clinic complaining of cough and shortness of breath for eight months. Interstitial lung features were ob-served in the patient’s thorax computer tomography. After the VATS procedure, the patient developed chylothorax, and the pathology results indicated hemangiolymphangioma.

Birt-Hogg-Dube (BHD) sendromuna sahip hastalarda FLCN geni tarafýndan kodlanan folliculin proteininin T-helper-1 hücre aktivasyonuna yol açarak sarkoidoza yol açabileceði ve bu sebeple bu iki hastalýk arasýnda patofizyolojik bir ortaklýk olabileceði düþünülmektedir. Burada nadir bir BHD sendromu ve sarkoidoz birlikteliði olgusunu sunuyoruz. BHD tanýsý alan hastalarýn toraks bilgisayarlý tomografilerinin hem parankim hem de mediasten penceresinde olasý bir mediastinal lenfadenopatiyi gözden kaçýrmamak adýna detaylý olarak incelenemeli ve patolojik boyutta bir lenf nodu mevcut ise biyopsi yapýlmalýdýr.

A pathophysiological link may exist between Birt-Hogg-Dubé syndrome (BHD) and pulmonary sarcoidosis such that the folliculin protein encoded by the FLCN gene may lead to the development of sarcoidosis through the upregulation of T- helper 1 cell activation. We present here a rare case of coexisting BHD and sarcoidosis. Enlarged mediastinal lymphadenopathy may be underdiagnosed in patients with BHD, and so both the mediastinal and lung window of a thoracic CT scan should be evaluated carefully and a biopsy should be performed if pathologic lymphadenopathies are indicated.

Niemann-Pick hastalýðý, asit sfingomiyelinaz eksikliði sonucu retiküloendotelyel hücrelerde sfingolipidlerin biriktiði nadir bir lizozomal depo hastalýðýdýr. Üç formu tanýmlanmýþtýr. Niemann-Pick tip B, farklý aðýrlýkta klinik bul-gulara sahip olduðundan hastalarýn prezentasyonu ve hastalýk progresyonu farklýdýr. Lipid depolanma yavaþ ve progresif olup multipl organda bozulma oluþturur. Hastalar çoðunlukla eriþkin yaþta taný alýrlar ve pulmoner tutulum sýklýkla görülür. Olgumuz, 32 yaþýnda kadýn hasta, öksürük ve dispne þi-kayetleri ile baþvurusu sonrasý interstisyel akciðer hastalýðý ön tanýsý ile, giriþimsel iþlemi kabul etmediðinden spesifik taný almadan uzun süredir takip edilmekteydi. Semptomlarýnda progresyon olmasý nedeni ile yapýlan açýk akciðer biyopsisi, köpüksü sitoplazmalý histiyositler olarak sonuçlandý. Sonrasýnda splenomegali ve trombositopeni nedeni ile yapýlan kemik iliði biyopsisinde geniþ yama tarzýnda depo hastalýðý ile uyumlu histiyositik infiltrasyon gösteren hafif hiposellüler kemik iliði görülmesi sonucu, Niemann-Pick tip B tanýsýna ulaþýldý. Depo hastalýklarý nadir görülmesi sebebi ile interstisyel akciðer hastalýk-larý ayýrýcý tanýsýnda ön planda düþünülme-mekle birlikte sistemik semptom varlýðýnda akla getirilmelidir.

Niemann-Pick disease is a rare lysosomal storage disease in which sphingolipids ac-cumulate in reticuloendothelial cells due to acid sphingomyelinase deficiency, three forms of which have been defined to date. Since Niemann-Pick Type B has different clinical findings, the patient presentation and disease progression can differ. Lipid storage is slow and progressive and leads to deterioration in multiple organs. Patients are mostly diagnosed in adulthood and pulmo-nary involvement is common. In our case, a 32-year-old female patient with complaints of cough and dyspnea was on long-term follow-up with a prediagnosis of interstitial lung disease, but with no specific diagnosis as she declined invasive procedures. An open lung biopsy performed due to the progression of symptoms resulted in histiocytes with foamy cytoplasm. A diagnosis of Niemann-Pick Type B was subsequently reached after a large patchy, mild hypocel-lular bone marrow with histiocytic infiltration, compatible with storage disease, was identified from a bone marrow biopsy performed for splenomegaly and thrombocytopenia. Since storage diseases are rare they are not considered in the differential diagnosis of interstitial lung diseases, but should be considered in the presence of systemic symp-toms.

Hava embolisi, havanýn, direk ileti ve basýnç farký yoluyla venöz veya arteryel sisteme girmesi olarak tanýnlanmaktadýr. En sýk görülen nedenleri iyatrojenik olup yapýlan cerrahi ve invazif iþlemlere baðlý olduðu görülmüþtür. Hava embolisinin sonuçlarý hava hacmine ve havanýn giriþ hýzýna baðlýdýr. Kliniði asemptomatik seyirden þoka giden tabloya kadar deðiþkenlik gösterebilir. Acil tedavi yöntemi ise hemodinaminin saðlanmasý, oksijen desteði ve pozisyon vermedir ve seçili olgularda hiperbarik oksijen tedavisidir. Bu olgu sunumunda kronik solunum yetmezliði nedeni ile evde bilevel pozitif hava yolu basýncý (BiPAP) kullanan hastada geliþen venöz hava embolisinin nedenlerini ve hiperbarik oksijen tedavisi verilmeden kýsa dönemde rezorbe olduðunu göstermeyi amaçladýk.

Air embolism refers to the entry of air into the venous or arterial system via direct conduction and pressure difference. The most common causes are iatrogenic, and are observed to be related to surgical and invasive procedures. The consequences of air embolisms depend on the air volume and the velocity of air entry. The clinical presentations may vary from asymptomatic course to shock. Emergency treatments include the provision of hemodynamics, oxygen support and positioning, and hyperbaric oxygen therapy in selected cases. In the present study we investigate the cause of the development of a venous air embolism in a patient on bilevel positive airway pressure (BiPAP) ventilation at home due to chronic respiratory failure and resorption in the short term without hyperbaric oxygen therapy.

Dapson genellikle iyi tolere edilmesine raðmen hematolojik yan etkiler gösterebilmektedir. Methemoglobinemi ender görülen bir klinik durum olmasýna karþýn, zamanýnda ve uygun tedavi edilmediði takdirde ölüme neden olabilir. Yirmi bir yaþýnda erkek hasta nefes darlýðý nedeni ile polikliniðimize baþvurdu. Oda havasýnda ölçülen okijen saturasyonu %88 idi. Öykü, fizik muayene ve tetkiklerinde nefes darlýðýný açýklayacak bulgu yoktu. Arter kan gazýnda methemoglobin düzeyi yüksek (Fmethb: 10,6) olarak saptandý. Dispne ve hipoksi bulgularý olan hastada ayrýntýlý anamnezde IG A Dermatitine baðlý dapson kullanýmý olduðu öðrenildi. IG A dermatiti nedeniyle dapson kullanan ve dispne ile baþvuran genç hastada hipoksemi ve methemoglobineminin nadir nedenlerinden olan dapson kullanýmýný akla getirmek adýna bu olguyu sunuyoruz.

Dapson, although generally well tolerated, can lead to hematological side effects. Although methemoglobinemia is a rare clinical condition, it can culminate in death if not treated in a timely and appropriate manner. A 21-year-old male patient presented to our outpatient clinic with shortness of breath, with oxygen saturation in ambient air measured by pulse oximetry at 88%. His initial medical history and physical examination were unremarkable for possible causes of dyspnea, while arterial blood gas measurements revealed methemoglobin elevation (Fmethb: 10.6). Detailed history revealed that dyspnea with subsequent hypoxia had started after dapsone treatment due to IgA dermatitis. We present this case report to highlight the possible role of dapsone as a rare cause of hypoxemia and methemoglobinemia, as exemplified in this young patient undergoing dapsone treatment for IgA dermatitis in which dyspnea was the initial symptom.

Spontan pnömomediastinum (SPM) korona virüs (COVID-19) hastalýðýnýn nadir kompli-kasyonlarý arasýnda bulunmaktadýr. Genel-likle invazif / non-invazif ventilasyon veya yüksek akýþlý oksijen tedavisi alan ve hastalý-ðý aðýr þekilde geçirmekte olan hastalarda görülür. Ventilasyon kullanýlmayan COVID-19 hastalarýnda çok düþük oranda SPM tes-pit edilmektedir. Ancak SPM geliþmesinin altýnda yatan nedenler hala tam olarak anlaþýlmamýþtýr. Bu makalede 65 yaþýnda, klinik olarak kardiyovasküler veya pulmoner hastalýk geçmiþi olmayan, hastaneye yatý-þýndan sonraki birkaç gün içinde SPM geli-þen bir olguyu sunmaktayýz. Toraks BT-anjiyografisinde SPM tespit edilmiþ olup yük-sek akýmlý oksijen tedavisi kullanmamýþtýr.

Spontaneous pneumomediastinum (SPM) is among the rare complications of Corona-virus Disease-19 (COVID-19) and usually in-volves patients with a severe form of disease who are undergoing treatment with invasive/noninvasive ventilation or high-flow oxygen therapy. A very low percent-age of SPM cases are detected in non-ventilated COVID-patients, the underlying causes of which are still to be understood. We report here on the case of a 65-year-old patient with no clinical history of cardiovascular or pulmonary disease who developed SPM within a few days following hospital admission. SPM was detected on chest CT-angiography, and was unrelated to high-flow oxygen treatment.

Spontan pnömomediastinum, COVID-19 hastalarýnda nadir görülen ve hayatý tehdit eden komplikasyonlardan biridir. Literatürde az sayýda COVID-19'a baðlý spontan pnömomediastinum bildirimi bulunmakla birlikte, bu olgular daha çok orta ve þiddetli derecede COVID-19 hastalýðý nedeni ile yoðun bakým ünitelerinde veya COVID-19 kliniklerinde bir süredir takip edilen hastalardýr. Burada, bilinen dahili hastalýðý olmayan asemptomatik bir COVID-19 hastasýnda geliþen spontan pnömomediastinum olgusunu sunduk.

Spontaneous pneumomediastinum is a rare and life-threatening complication in patients with COVID-19. Although there are a few reports of spontaneous pneumomediastinum related to COVID-19 in literature, most involve patients who have been followed up in intensive care units (ICUs) or COVID-19 clinics for a period due to mild to severe COVID-19 disease. We present here a case of spontaneous pneumomediastinum that developed in an asymptomatic COVID-19 patient with no medical history.

COVID-19, tüm dünyayý etkileyen bir salgýn haline geldi. Ýlk olgular tespit edildiðinden beri, pnömotoraks nadir görülen bir olasý komplikasyon olarak kabul edildi. Mekanik ventilasyon uygulanan hastalarda yüksek basýnç nedeni ile pnömotoraks geliþebildiði bilinmektedir. Kronik akciðer hastalýðý öyküsü olmayan ve mekanik ventilasyon uygulanmayan, COVID-19 pnömonisi ile birlikte simultane bilateral spontan pnömotoraks tespit ettiðimiz olgumuzu sunuyoruz.

The declared COVID-19 pandemic has come to affect the entire world. Ever since the first cases were detected, pneumothorax has been considered a rare but possible complication, and may develop in patients under mechanical ventilation due to high pressure. We present here a case of simultaneous bilateral spontaneous pneumothorax with COVID-19 pneumonia with no history of chronic lung disease and no mechanical ventilation.

COVID-19 pandemisinde birçok hastada solunum yetmezliði geliþir ve yüksek akýmlý nazal oksijen tedavisi (HFNO) sýklýkla tercih edilen bir tedavi yöntemidir. Yoðun bakým ünitesinde HFNO ile izlenen üç COVID-19 hastasýna fiberoptik bronkoskopi uyguladýk. Her iki hastada da, trakeobronþiyal sistem mukozasýnýn tamamýnda yaygýn hiperemi, hiperpigmentasyon ve mukozal hasar ile birlikte yanmýþ/hasarlý bir mukoza tespit edildi. Uzun vadeli etkileri bilinmemektedir. Bu yazýda HFNO sonrasý geliþen mukozal hasara dikkat çekmek istiyoruz. COVID-19 hastalarýnda ventilasyon desteðine karar verirken bu etkilerin dikkate alýnmasý uygun olacaktýr.

In the ongoing COVID-19 pandemic, several patients have experienced respiratory failure, for which high-flow nasal oxygen therapy (HFNO) is a frequently preferred treatment modality. In the present study, three COVID-19 patients being followed up with HFNO in the intensive care unit underwent fiberoptic bronchoscopy, and a burned/wounded mucosa with widespread hyperemia, hyperpigmentation and mucosal damage throughout the entire tracheobronchial system mucosa was detected in all cases, the long-term effects of which are unknown. Herein, we aim to draw attention to the possible development of mucosal damage after HFNO, which should be kept in mind during the provision of ventilation support to COVID-19 patients.

COVID-19 hastalýðý ile ilgili bilgilerimiz ve deneyimlerimiz arttýkça tedavi yaklaþýmlarýmýz da deðiþebilmektedir. COVID-19 hastalýðýna baðlý olarak solunum yetmezliði geliþmiþ olan hastalarda sistemik glukokortikoidler ile hastalýk tablosu daha iyi kontrol altýna alýnabilmekte ve mortalite oranlarý ile hastane yatýþ süreleri de azalmaktadýr. Özellikle organize pnömoni geliþmiþ olgularda steroid tedavisi uzun süreli olabilmekte ve hastalar idame tedavisi ile taburcu olabilmektedirler. Bununla beraber, hastalarda glukokortikoid kullanýmýna baðlý olarak postcovid dönemde komplikasyonlar da görebilmekteyiz. Daha çok bakteriyel ve mantara baðlý akciðer enfeksiyonlarý görülürken, glukokortikoidlerin diðer bir yan etkisi de kemik metabolizmasý üzerine olan olumsuz etkileridir. Burada, COVID-19 nedeni ile uzun süreli steroid kullanýmý sonucu avasküler kemik nekrozu geliþen olguyu sunduk.

As our knowledge and experience of COVID-19 increases, our treatment approaches may change. For patients with respiratory failure due to COVID-19 disease, the disease table can be better controlled with systemic glucocorticoids, and mortality rates and hospitalization periods can also be reduced. Steroid therapy can be applied for the long-term, especially in cases with organized pneumonia, and patients can be discharged from hospital with maintenance treatment. Complications have been noted in patients in the post-COVID period resulting from the use of glucocorticoids. While mostly bacterial and fungal lung infections are seen, another side-effect of glucocorticoids is their negative effect on bone metabolism. We present here a case in which avascular bone necrosis developed as a result of long-term steroid use for the treatment of COVID-19.